Phuket & Ko Phi Phi

Allerliefste allemaal,

Daar zijn we weer, met weer een verhaal boordevol spanning en sensatie.
Nu we de eilanden aan de oostkust van Thailand allemaal gezien hebben, was het tijd om de westkust te gaan ontdekken. Aan de westkust liggen de wat bekendere eilanden, zoals Phuket en Ko Phi Phi. Ook wij brachten een bezoek en we hebben weer heel wat meegemaakt.

Een (weer te volle) boot bracht ons van Ko Samui naar het vasteland, waar we met 2 bussen en wat wachten naar Phuket werden gereden. Phuket is een enorm eiland dat je met een bus kan bereiken. Wij kwamen ’s avonds aan en werden eerst naar de chauffeur zijn familiebedrijfje gebracht dat zich (heel toevallig!) specialiseerde in accomodatie op Phuket. “Where you sleeeeeep? I have hotel for yoouuuuuu.” Natuurlijk veel te duur en zij lachtte ons weer uit toen we zeiden op zoek te zijn naar een goedkoper hostel/guesthouse of hotel. Laat ze maar lachen, dachten wij. Toen we aankwamen, laat in de avond, bleef Bob bij de tassen en liep ik de straat af op zoek naar een slaapplek. We vonden een super fijn guesthouse dat misschien nog wel meer weg had van een hotel. Het had AIRCO (!!! Voor de 2e x airco tijdens onze reis, muv de chique hotels), een koelkastje, kluis, kledingkast, TV en super nette badkamer. Als je naar het strand wilde kon je een strandhanddoek meenemen, heel handig want dan hou je je eigen handdoeken schoon. Wij waren helemaal gelukkig!
Helaas zat het weer niet altijd mee. Er was geen dag die helemaal zonnig was en dat was balen. Maar in zo’n lekker guesthouse is dat helemaal niet erg. De dag waarop het de hele dag heeft geregend hebben we lekker op bed doorgebracht, al kijkend naar series en films met lekkers van de 7Eleven en markt aan de overkant van de straat.

Wel boekten we een dag een tourtje naar James Bond Island. Ik heb geen idee hoe het officieel heet, maar iedereen noemt het James Bond Island sinds de opnames van de JB-film ‘The man with the golden gun’. Een scene in die film is daar dus opgenomen (voor de kenners: een scene op een strand voor een aparte rots die uit het water steekt, JB en een vent met en goud geweer houden daar een schietduel). Eerst gingen we met een boot langs allerlei andere prachtige eilanden en rotspartijen en gingen we per kayak door grotten richting mooie lagunes met mangroven. We hoefden niet eens zelf te kayakken, dat werd voor ons gedaan. Wij hadden de eer om in de kayak te zitten bij Man. Man was volgens ons niet helemaal goed, maar kayakken kon hij wel. Hij manoevreerde moeiteloos tussen scherpe rotsen en door donkere grotten. En maar lachen, praten en mompelen in zichelf, of misschien ging hij ervan uit dat wij Thais spraken? Toevallig kende wij een populair Thais liedje en dat zongen we samen vrolijk de hele dag. Man kreeg er geen genoeg van, en maar lachen met dat gekke bekkie van ‘em! Wij hebben ook erg gelachen en gaven hem aan het eind van de trip nog een fooitje.

Halverwege de tour was er nog een heerlijke lunch aan boord. Rijst, groenten, garnalen, kip, zoveel je wilde. Je mocht sowieso de hele dag door lekker drinken aan boord en er was ook fruit voor wie dat graag wilde.
Na al het gekayak en de lunch gingen we per boot richting James Bond Island. Heeeeel veel winkeltjes die allemaal hetzelfde verkochten. “You buuuuuuuuyyyy flom meeeeeeee, miss you buuuyy”. Nee wij moesten dezelfde foto maken als in de film. Het strand was niet spectaculair, de rots die uit het water stak was wel apart en uniek. Maar ik denk dat als hier geen film was op genomen dat de plek dan niet zo populair was geweest. Toch vinden wij het allebei erg leuk om op plekken te komen waar bekende films zijn opgenomen, we hebben er al een hoop gezien, bewust en onbewust. Bijvoorbeeld, Octopussy in India, Anna and the King in Maleisie en Thailand, Lost in Translation in Japan, The man with the golden gun in Thailand, Lara Croft Tomb Raider (Cambodja) en The Beach in Thailand (komt later in dit verhaal). Films zijn dan extra speciaal als je ze terug kijkt en dat maakt een bezoekje aan die plekken zeker waard.

In Phuket zijn we ook een avondje richting alle drukte gelopen. Man o man, zo had ik me Thailand (de eilanden dan) voorgesteld voordat we hier naartoe gingen. Lady boys alom, ping pong shows, enorme barren met palen (er hing nog niemand in gelukkig), oudere lelijke kerels met jonge thaise meisjes (geen kinderen, maar wel een leeftijds verschil van gemiddeld 40 jaar). Gekheid.
Heel aandoenlijk was een man die een soort gibbon/lemure aapje vast had. Oh wat vinden wij dat toch altijd sneu, van die dansende aapjes in jurkjes. Maar deze....ohhh jongens, krijg er tranen van in mijn ogen als ik eraan denk. Wij liepen samen gewoon die drukte te bekijken toen ik opeens wat voelde op mijn arm, ik had de man al zien staan en hij had mij zien kijken. Kreeg ik ineens dat aapje op mijn arm, maar dat aapje pakt mij toen zo lief vast met die kleine zachte vingertjes om mijn duim... Ooooooooohhh, en toen krulde hij zich helemaal op tussen mijn arm en mijn buik. Zijn oogjes helemaal samenknijpend .... oh ik had het niet meer. Ik was bereid dat beestje te kopen en vrij te laten, maar ik denk dat ik dan heel egoistisch geweest was en het voor altijd had willen houden. Zelden zo’n vreselijk aandoenlijk tranentrekkend beestje gezien. Ik hou nu op.... oh oh oh.

Na al die Sodom en Gomorra aanschouwd te hebben liepen we weer naar ons hotelletje en realiseerden we ons op wat voor een heerlijke locatie we zaten, ver weg van al die drukte. Maar na 5 nachten slapen was het weer tijd om te vertrekken, hopelijk naar een eiland met meer zon!

We vertrokken per boot naar Ko Phi Phi, ook een bekende vakantieplek.Vakantieplekken zijn doorgaans niet onze favoriet, met name in Thailand. Dat betekent namelijk een overload aan buckets (emmers die je kan laten vullen met sterke mix drankjes), te duur en veel westers eten en duurdere accomodatie. Vakantiegangers zijn nu eenmaal geneigd meer uit te geven op hun vakantie dan reizigers. Gelukkig vonden we een heel relaxte bungalow niet ver van het strand aan de rand van een soort kleine klif. De staff was helaas minder vriendelijk, tenzij je geld in je handen had dat voor hun bestemd was. Bah.

Het weer viel de eerste 1 ½ dag ook een beetje tegen, een middag was het zelfs flink aan het stormen. Er waren enorm veel duikshops en de verleiding was groot om weer te gaan duiken. We realiseerden ons wel dat we er goed aan hebben gedaan om in Ko Tao ons brevet te halen, in Phi Phi was alles veel duurder. Het duiken hebben we uitkostenbesparing maar overgeslagen, maar in de toekomst willen we het zeker weer gaan doen. Het is een tikkeltje verslavend namelijk..

Ook hier hebben we een tour gedaan, dat moest wel want op dit eiland ligt ook een bekende filmlocatie. Voor iedereen die de film The Beach (uit 1999 met Leonardo DiCaprio) heeft gezien, het geheime strand ligt gewoon voor de kust van Ko Phi Phi Don en wel op het kleinere Ko Phi Phi Leh en wel op Maya Bay. Voordat we daarheen gingen hebben we op een prachtig plek gesnorkeld. We hebben ontzettend genoten van al het moois onderwater. We zagen heel veel vissen die we tijdens het duiken ook zagen, op een gegeven moment waren we omringd door wel honderden kleine gekleurde visjes die niet bang waren en zo naar je masker kwamen zwemmen. Het was geweldig. Nu hopen dat het rolletje in onze onderwatercamera het allemaal goed heeft vastgelegd. Thuis maar snel ontwikkelen!
Toen vaarden we naar het bekende strand uit de film. Je kunt er niet zo maar komen, de boot zet je af bij en steile klif waar een trapje aan hangt met wat touwen.
De boot zet je ook niet af bij dat trapje maar daar moet je naartoe zwemmen. Onze waterdichte tas werd weer eens op de proef gesteld. Met alleen het nodige en belangrijke in de tas (nog een extra plastic zakje om de camera) en de tas goed dichtgerold, sprongen we in het water. De zee was erg ruw, met name toen we bij het trapje aankwamen. Eigenlijk levensgevaarlijk, want telkens als je je ergens aan vast had, sloegen de golven je weer weg. Als de golven van de rotsen wegtrokken werd je weer terug meegesleurd. Het was eng, maar achteraf eigenlijk gewoon ontzettend spannend. Ik werd alleen door de golven tegen het trapje geslagen en zat even klem, een flinke slok zeewater en een open scheen later, ben ik met wat hulp toch op de trap geklommen. Bob kwam ook niet helemaal relaxed aan wal, de tas met alle spullen was 2x bijna richting open zee gedreven door de sterke stroming (ik liet hem per ongeluk los door alle chaos) en hij was bang dat de camera en alle spullen in de tas zeiknat waren geworden. De tas is wederom geslaagd! Alles was kurkdroog, dus op naar dat bekende strand.

Het strand (in de film volgens mij een lagune, maar in het echt een baai) was prachtig, absoluut sprakeloos. Minder prachtig waren alle andere toeristen en speedboten met heftige motoren die wel de baai binnen konden varen. We hebben een rustiger plekje opgezocht en konden toen even heerlijk op adem komen. Wat kent de wereld een schoonheid, daar zijn we wel achter.Soms is het gewoon niet te bevatten en kunnen zelfs foto’s niet vastleggen hoe mooi het ergens is. We begrepen heel goed waarom men toentertijd deze locatie heeft gekozen voor het opnemen van de film, het was er sprookjesachtig mooi.
Helaas moesten we er ook weer weg ( je kan er ook camperen, maar wil je dat wel met al die toeristen die elke dag langshobbelen?). Trapje af en zwemmen was makkelijker dan erop klimmen en zo waren we weer goed en wel bij de boot. Op de terugweg nog even aapjes kijken op Monkey Island. Dat noemen ze dan zo, want dat voegt weer en extra plek toe aan het reisschema van een tour, werkelijk niets speciaals, gewoon apen op een strand. Vergis je niet, wel een prachtig strand.

Onze bungalow op het eiland was redelijk ver van alle drukte. Helaas hadden we ’s nachts toch wel veel last van de muziek, met name een enorme bass die door de bungalow dreunde. Zelden kunnen we niet slapen door geluidsoverlast, maar dit ging wat ver. Na 2 slapeloze nachten gingen we naar de Pharmacy om eens te vragen of ze niet iets hadden waar je lekker van ging slapen. Onder de toonbank vandaan kwamen ineens wat pilletjes voor een paar cent, daar ging je van slapen. We hebben ze maar gekocht en bekeken die avond op internet even wat we exact gekocht hadden, voor je het weet lig je daar met stijve kuiten in een bungalow in Thailand en dat moeten we niet hebben. Het bleken Alprazolam pillen te zijn, ook wel bekend als Xanax. Oeps, dat kenden wij alleen van Hollywood sterren die dood gevonden worden door een overdosis van dit spul. Gelukkig in kleine dosering prima tegen slapeloosheid, en voor een keer niet schadelijk. We hebben heerlijk geslapen!!

Tegen het eind van ons bezoek aan Phi Phi hebben we nog een heel stuk gewandeld naar Long Beach, een strand dat ontzettend mooi scheen te zijn. De stranden vlak bij onze bungalow waren ook mooi, maar de zee is daar niet super helder en het strand is niet zo mooi wit als op andere plekken. Dus op naar Long Beach. Het was me de wandeling wel, zeker met een manke poot van het bezoek aan Maya Bay en mijn ontmoeting met het trappetje. Toen we daar aankwamen, was de kleine hike het zeker waard, wat een prachtig strand. Er moesten natuurlijk weer duizend foto’s genomen worden, vandaar dat er van Long Beach ook heel wat bij staan dit keer. We konden gewoon niet kiezen. Het was er zo prachtig. We hebben er heerlijk de hele middag gelegen.

Helaas was het na 4 nachten ook weer tijd om Ko Phi Phi te verlaten.Per boot vertrokken we weer en nu richting Krabi, en wel Ton Sai op Railey Beach. Daarover meer in het volgende stuk.
Voor nu een dikke kus voor allemaal!
Liefs van ons.