Kota Bharu / Perhentian Islands / Taman Negara

Lieve allemaal,

Hier zijn we weer met een gloedje spik splinter nieuwe episode uit onze spannende reisreeks. Dit keer hebben we versterking gekregen, want we reizen sinds 4 juni samen met Eva en Fense (zusje van Bob en haar vriend, die ook een goede vriend van ons is).
De laatste weken zijn ingegaan en ik kan me zo bedenken dat er 2 moeders zijn die al flink aan het aftellen zijn. Op het moment van schrijven nog precies 2 weken, we vinden het wel spannend worden zo. We vinden het daarom ook heel fijn dat Fense en Eva er zijn, zo maken we er samen een mooie afsluiter van.

Nu weer terug naar de spannende avonturen die we de afgelopen tijd hebben meegemaakt.
Vanuit Trang in Thailand namen Bob en ik een stuk of 3 busjes richting Kota Bharu in Maleisie. De buseigenaren had liever extra stoelen in plaats van een bagageruimte, dus het was krap. In het eerste busje moesten we zelfs 1 stoel extra betalen omdat we zulke grote tassen hadden, die paste namelijk nergens. Mij leekt het niet ons probleem dat de eigenaar zijn busje zo overvol bouwt, maar dat bleek toch het geval. Dus dan maar voor 3 personen betaald en op naar de plek waar we de volgende bus zouden nemen richting de grens tussen Thailand en Maleisie. Die bus leek nog wel voller. Er was zelfs 1 jongen de de bus uit moest, het paste gewoon niet meer. Met de knieen in de nek zaten we weer 5 uur uit het raam te turen.

Bij de grens kregen we de UIT stempel voor Thailand en de IN stempel (de laatste IN stempel!) voor Maleisie. We waren weer terug in Maleisie!
Vanaf de grens namen we een taxi naar het Backpackers Hostel in Kota Bharu. We vonden het wel spannend, want dit was het hostel waar Fense en Eva straks ook een nacht zouden overnachten, we konden het ons nog niet voorstellen dat ze er dan straks echt waren.

Kota Bharu is best een grote en drukke stad. Wij zaten op een fijna lokatie, vlak bij de avondmarkt en een grote supermarkt. Tegenover het hostel zat toevallig een fotoservice. Daar lieten we het rolletje uit de onderwatercamera ontwikkelen, daar stond namelijk de enige foto op die we van onszelf in vol duikornaat onder water hadden. Het merendeel van de foto’s was gelukkig gelukt, de foto van ons onder water was daar een van. Wij waren weer helemaal gelukkig!
’s Avonds aten we op de avondmarkt, tientallen kraampjes met kip en rundvlees in een curry, jus, stoofpot of op de BBQ. Zelfs ook hamburgers, dus voor ieder wat wils. Als het dan echt niet smaakte, zat de McDonalds ook op de hoek, al was het alleen voor een lekker ijsje.

Bob en moesten nog 3 nachten slapen eer dat Fense en Eva aan zouden komen en dus hebben we een beetje door KB gelopen. We bezochten een cultureel centrum waar we demonstraties kregen van o.a. Martial Arts en traditionele trommelspelers. We mochten allebei ook een keer mee spelen, hoewel we dat niet zo knap deden als de trommelspelers, daarom zijn wij ook geen trommelspelers denk ik. Vlakbij het cultureel centrum had men net op die dag een voetbaltoernooi georganiseerd voor de jeugd van de provincie Kelantan. Van heinde en verre waren er teams met kleine kereltjes gekomen die die dag zouden gaan voetballen. Allemaal riepen ze brutaal Maleisische dingen of “Hello, where you from???” in het Engels toen wij langsliepen. Toen we vertelde dat we uit Nederland (Belanda) kwamen, dan riepen ze allemaal “Yes Belanda, good football, Sneijder, van Persie, van der Vaart, Robben!!!” (Nu Nederland naar huis is, zullen ze die woorden misschien terug moeten nemen) De man met de microfoon die alles een beetje aan elkaar praatte verwelkomde ons nog over de microfoon, “Welcome Belanda!!” en hij legde ons een beetje uit over wat men die dag allemaal aan het doen was. Wat een leuke chaos.
Op 4 juni was het dan eindelijk zo ver! We versierden in de ochtend de kamer waar Fense en Eva zouden slapen met balonnen en een grote poster met “Welkom in Maleisie”. Zelf zette we ieder een feestmuts op en schreven we op een A4 “Fense & Eva”, toen op naar het vliegveld. De vreselijk aardige man van het hostel (is ook taxichauffeur) wilde ons komen ophalen van het vliegveld met de taxi, hij stond er bijna op. Dus dat was ook heel lief.
Op het vliegveld was het weer spannend, we moesten nog een half uurtje wachten... Toen ineens zagen we ze! Heel gek, maar ook weer heel vertrouwd.
Ze pakten snel hun bagage (we waren wel even jaloers op hun lichte bagage, vergeleken met die van ons...). De man van het hostel kwam net aanrijden en samen reden we naar KB.
Die avond hebben we gezellig bijgekletst en gegeten op de avondmarkt. Vanaf nu reizen we met z’n viertjes!

De volgende dag meteen weer verder, op naar de Perhentian Islands!! We reden per taxi naar Kuala Besut en vanaf daar namen we de enorm snelle speedboat naar Long Beach op Perhentian Kecil. De mannen gingen meteen op zoek naar een slaapplek en kwamen al snel terug dat ze iets leuks hadden gevonden. De houten hutjes op palen waren dan wel heel gezellig en zagen er leuk uit, maar er was geen stroom en de toiletten en douches waren wat aan de ranzige kant. We sliepen er een nachtje en dat was prima, maar we gingen toch maar op zoek naar wat anders de volgende dag. En dat vonden we. Een paar steile trappen op, maar dan hadden we wel een heerlijk chaletje met bijna uitzicht op zee. We kregen nog korting ook, dus we waren helemaal gelukkig.

We hebben vooral heerlijk op het strand liggen bakken en ontzettend genoten van het kraakheldere water en de prachtige stranden. Samen deden we nog een super leuke snorkeltour. We zwommen met haaien (blacktip reefshark) en met een giga-zeeschildpad. Waaauwww, onderweg zagen we ook prachtige vissen, roggen en morenen.
Er was ook een duikschool en aangezien Bob en ik nu besmet zijn met het duikvirus namen we een kijkje. Het bleek helemaal niet duur en dus gingen Bob en ik op een ochtend weer duiken. Wauw het was wel weer geweldig hoor! Het zicht was helaas wat slechter dan dat we gewend waren, hoewel 12 meter toch ook nog goed is. We zagen prachtige vissen! Wel weer even wennen en nadenken hoe het allemaal ook alweer ging dat duiken, maar uiteindelijk deden we het gewoon goed.

Met z’n vieren namen we ook een keer het bootje naar een ander strandje waar veel koraal voor lag. Daar hebben we een flink stuk gesnorkeld. We zagen weer een flinke haai, een bumphead parrotfish (Eva en Fense zagen hem, wij niet), een paar mooie roggen en weer duizenden vissen. Prachtig!
Buiten de snorkeltour en het snorkelen op het strandje kon je bij longbeach ook mooi snorkelen. Ik bleef even bakken en lezen op het strand, maar Eva Bob en Fense zagen daar zelfs nog een hele grote speciale rog. Zul je altijd zien dat, als je niet mee gaat, er weer iets speciaals wordt gespot. Je kon ook een stukje over het eiland lopen naar Coral Beach, die naam sprak ons wel aan. Toen we daar aankwamen bleek echter dat het zicht maar 2 meter (hooguit!) was en dat we opeens omsingeld waren door 3 dikke haaien. Eva en ik hielden het toen voor gezien en zwommen terug. Dan maar even op het strand zitten, hoewel het weer die dag ook niet super was. Totdat we ergens muziek vandaag hoorde komen. Het bleek dat de minister van Tourisme daar op een feestje was, vanwege een opening van een nieuw hotel. We moesten absoluut mee komen dansen en werden ook aan de minister zelf voorgesteld. Ook kregen we wat hapjes en iedereen was ontzettend hartelijk.
Maar toen wilde ze dat we ook een liedje gingen zingen, terwijl op de grond een groep mannen met trommels en klappen op een traditionele Maleisische manier het ritme aangaven. Tja, wat ga je dan zingen? Frans Bauer? Ik durfde sowieso niet, Eva en Bob hielden het ook voor gezien... Maar Fense is gezegend met een dappergen en die ging ervoor. Maar wat zing je voor de minister van Tourisme? Toen hij begon moesten we allemaal ontzettend lachen, niet om zijn zangkunst want die is prima in orde, maar meer om het lied. Ik schijf het hier liever niet uit, neem van mij aan dat het fijn was dat de minister geen Nederlands sprak. (Nee, het viel eigenlijk best mee, maar geschikt voor de gelegenheid was het niet). Wel had het liedje een enorm lekker ritme dus iedereen danste en zong lekker mee! Daarna gooide hij nog “In the jungle” erin en de mensen en de minister klapte vrolijk mee. Tot slot leerde de minister ons nog een traditionele Maleisische dans en die deden we daarna samen in een hele groep. Sta je daar in je bikini met een nat hempie erover...een beetje voor de minister van Toerisme te dansen. Zijzelf vond het gelukkig super leuk dat we meedansten en zongen.

Toen kwam 9 juni, NL – Denemarken. De wedstrijd begon hier om 12 uur ’s nachts. Er waren meer Hollanders op het eiland dan gedacht en na de wedstrijd waren ze ook snel weg. De 6 Denen namen de tent vervolgens over. Het was jammer...

Na 6 heerlijke dagen met alleen in de avond een buitje, namen we de speedboat terug naar Kuala Besut en vervolgens namen we de bus naar KB. Nog 1 nachtje in het backpackers hostel en eten op de avondmarkt....oh nee, het werd die avond McDonalds...oeps.

De 12e juni vertrokken we heeeeel vroeg (07.00uur) per jungletrain richting de Taman Negara. Het uitzicht vanuit de trein was prachtig. We deden er zo’n 7 uur over, die we ook veel slapend hebben doorgebracht. Met de taxi reden we naar ons chalet in de jungle. Het is eingelijk een slaapzaal met stapelbedden (voor 6 personen) maar wij mochten het als privekamer gebruiken. Heel relaxed.
We liepen een dag samen met een gids een stuk door de jungle. Op de kaart een nietzeggend stuk, maar als je dan door die hitte loopt berg op en berg af, dan praat je wel anders. We liepen richting de Canopy Walkway, een serie hoge hangbruggen. Als je daar overheen loopt is het net alsof je over de toppen van de bomen loopt, met een prachtig uitzicht op de jungle. Daarna liepen we een steile heuvel op (maar ongeveer 350m hoog), poeh..... Allerlei vliegen om ons heen die kennelijk op je zweet afkomen, en maar doorklimmen, klauteren en ploeteren. Voor de doorgewinterde wandelaar is het niets, maar voor ons was het pittige wandeling. Maar toen we eenmaal beneden terug aankwamen hadden we een heel voldaan gevoel, ook door het prachtige uitzicht op de top van de heuvel.
Na de wandeling liepen we nog een kleine 30 minuten richting een plek waar gezwommen kon worden. Daar, te midden van de prachtige jungle, hebben we heerlijk liggen afkoelen. Met een pedicure toe, want alle visjes wilden aan ons knabbelen.

De dag erna hebben zijn we met een boot de rivier op gegaan voor “rapid shooting”, niet te verwarren met rabbit shooting. Per boot voeren we de rivier op richting een dorp waar de Orang Asli wonen, een groep mensen die in de jungle wonen en dagelijks bezoek krijgen van starende toeristen. Dan laten ze je zien hoe ze pijltjes maken en schieten, hoe ze vuur maken en hoe ze daar leven. Tja, mooi om te zien...maar een beetje aapjes kijken gevoel.
Rapid Shooting was wel echt het toppunt. We zaten in een soort longtail die met een flink tempo door de stroomversnelligen raasde. Dan deed de kapitein iets waardoor de hele boot schommelde en waardoor je helemaal drijfnat werd. Was je nog niet nat genoeg? Dan deed onze gids Bibi even een peddel in het water om je net niet natte shirt even egaal nat te maken. Heerlijk verfrissend. Beetje zwemmen en ontspannen in de jungle rivier en toen weer terug naar ‘huis’.
Die nacht speelde NL tegen DLD om 02.45uur een onmogelijk uur. Eef en ik bleven lekker slapen en Fense en Bob gingen samen met de gids Bibi en zijn vrienden ergens de wedstrijd kijken. Helaas, ik hoef jullie niet te vertellen waarom ze wat teleurgesteld gingen slapen rond een uur of 05.00.

Na 3 nachten in de fantastische Maleisische jungle, zonder ook maar ook 1 bloedzuiger, hetgeen een uitzondering is, verlieten we de Taman Negara weer. Op naar het laatste eiland, Pulau Tioman! Even de laatste bruintinten bijwerken voor we via KL weer naar huis komen....het komt nu allemaal wel heel dichtbij hoor!!!

Dikke zoenen van ons allemaal!!!