Jodhpur & Udaipur

Lieve allemaal!

We zijn ondertussen al in Palolem, Goa aan de Arabische zee. Toch voor allen een korte update van hetgeen zich hiervoor heeft afgespeeld...

Vanuit Jaisalmer hebben de bus genomen naar Jodhpur, de blauwe stad. Toen we aankwamen zijn we met z'n 4en (4 personen, 4 backpacks en 2 rugzakken) in 1 rickshaw gedoken. Oei, dat was even proppen... Alles voor het avontuur! Ons Guesthouse was heel schattig en (net als bijna alles in Jodhpur) heel mooi blauw geschilderd. We kregen een schetig kamertje en hebben de hele middag gerelaxed op het dakterras met Jan en Antonia. 's Avonds heerlijk met z'n 4en curry gegeten. Wat smaakte ons dat goed!!
In Jodhpur zijn we lekker 'lazy' geweest. We waren maar 2 nachten daar en hebben alleen het grote fort bezocht. Een hele tocht, want het fort ligt bovenop een grote heuvel. Vanalles bekeken, veelal over de Indiase geschiedenis. Op de terugweg moesten we een rickshaw nemen, want de poort op de weg terug was al gesloten. We moesten een flink stuk om en na wat afdingen stapten we in een rickshaw die ons leven een beetje heeft veranderd... Onze chauffeur was of levensmoe, of hij was in vorig leven een F1 racer geweest.. Hij scheurde met alles dat hij uit het kleine voertuig kon halen door de kleine blauwe straatjes van Jodhpur. Rakelings langs koeien, vrouwen met 100kg aan waar op hun hoofd, honden (waar we nog een paar minuten door achterna werden gezeten, oi...), straatverkopers, motoren en andere rickshaws... Het ging met zo'n ontzettende vaart dat we niet wisten of we echt bang moesten zijn of dat we er gewoon van moesten genieten. Dat laatste hebben we uiteindelijk maar gedaan, luid zingend achterin die rickshaw. Wat hebben we gelachen.

Onze tickets naar Udaipur hadden we bij het guesthouse geregeld. In de bus bleek wederom dat onze bagage niet meer in de laadruimte paste. Joepie, wat is dat toch altijd weer een feest om te horen. Je hebt al van die krappe seater-plekken en dan mogen daar ook nog 2 backpacks en 2 rugzakken bij. Dan kun je lekker 7 uur hobbelen met je benen in je nek en je steeds harder wordende kont. Dit keer had Bob het goed bekeken. Hij zag een lege sleeper-plek en is daar gewoon gaan liggen. Dat was wel lekker, want zo kon ik een beetje lang uit over 2 stoelen liggen/zitten. Zoals hij zelf (grappend natuurlijk) schrijft in zijn dagboek: " Even profiteren hoor! Oude kreupele mannetjes? Blijf maar lekker staan! Zwangere vrouwen? Staan! Lepra patienten zonder armen en benen? Leg ze maar in het gangpad! Dit bed is van mij en ik sta voor niemand op! Deze jongen reist horizontaal van Jodhpur naar Udaipur!" (Voor iedereen die ietwat geshockeerd is, er waren natuurlijk niet echt zwangere vrouwen, leprapatienten en oudere mannetjes aan boord)

Laat in de avond kwamen we in Udaipur aan. Eerst bleek er geen ruimte in het hotel, hoewel we toch echt een reservering hadden. Dit werd uiteindelijk toch prima opgelost. Jan en Antonia kregen een hele mooie kamer (ze zouden iets langer blijven) en wij hadden weer geluk. Een kamer zonder raam. Er was eigenlijk wel een raam, maar dat kon je maar beter niet open zetten. Dan kwam het aroma van India naar binnen...
Wat een mooie stad, het doet zelfs ook een beetje Europees aan. De reden waarom Udaipur ook veel toeristen trekt is omdat er een James Bond film is opgenomen (Octopussy). 's Avonds hebben we op een dakterras heerlijk gegeten en die film zitten kijken. Wat is dat dan leuk als je allerlei dingen uit India herkent. Maar wat is het een droge film met die foute onliners. Maar als dat Lake Palace Hotel in beeld kwam, hoefden wij maar naar links te kijken en we zagen het ding voor onze ogen liggen. Het was een hele speciale ervaring!

We hebben er 2 dagen flink genoten toen op een gegeven moment het noodlot toesloeg. Voedselvergiftiging. Eerst Antonia die zeker 2 dagen vreselijk ziek was. Toen Bob, die zichzelf zo binnenstebuiten heeft ge..... dat ik dacht dat het nooit op zou houden. Jan en ik verzorgden elkaars geliefden een beetje. Ik (Ruth) heb "gelukkig" maar 1 nacht aan de toiletpot gehangen. Daarna zijn we allebei nog wel 2 dagen flink misselijk gebleven. Een dieet van bananen, water en ORS doet dan wonderen voor het figuur...

Tickets naar Mumbai/Goa tegen extra kosten maar een dag uitgesteld.
De dag van vertrek waren we allebei nog vrij wankel op de benen.

Toen we toch echt gingen vertrekken liepen Jan en Antonia mee naar de rickshaw. We gaven ze 3 hollandse dikke zoenen en een stevige knuffel. We beloofden elkaar up to date te houden (iets dat tot nu toe goed lukt) en elkaar weer te treffen in Maleisie of Thailand. We missen ze nu echt, maar we hopen (we gaan er van uit!) dat we elkaar in Thailand weer gaan ontmoeten!
Gezwaaid totdat we elkaar niet meer zagen, toen mentaal voorbereid op een busrit die wel 40 uur zou gaan duren...