Saigon / Cu Chi / Mekong Delta

Nog maar net klaar met het lezen van het ene verslag....nu is er weer een nieuw verslag! Nondeju, we doen jullie wat aan!

Om de Vietnamreis af te sluiten, hierbij het stuk over Saigon en de Mekong Delta dat nog miste achter het vorige verhaal.

Over de foto's: als het goed is hebben we het grootste gedeelte op CD en DVD kunnen branden. Nu hopen dat dit goed gegaan is, we hebben ze niet meer gecontroleerd. Gelukkig hebben we een hele meuk op deze blog gezet, de leukste zijn dus gered!

Maar dan nu echt, Saigon.
De officiele naam luidt Ho Chi Minh City, maar velen noemen de stad nog steeds Saigon.
We kwamen 's avonds aan en gingen meteen op zoek naar een kamer in Quan 1 (het backpackers disctrict).
Al snel vonden we een hotel voor een redelijke prijs, met een balkon dat uitkeek over de stad.
Helaas bleek de kamer een beetje een aanfluiting na de eerste nacht slapen. Het bed viel haast uitelkaar, de lakens stonken, de badkamer stonk naar een steeg in Old Dehli, er stond een TV maar die deed het niet, iets van de AC lekte op het balkon dat vervolgens half onder water stond, balkon stond vol troep, deuren sloten niet goed, geen prullenbak, oude zeepjes en tandpasta resten van vorige gasten nog in wasbakputje....kortom, het was een kleine teleurstelling, wetend dat je voor die prijs ook wat (relatief) degelijks kunt vinden.

We wisselden de volgende avond van kamer, kleiner maar wel schoner. Prima.
De eerste dag had Bob een leuke walking-tour gemaakt. We liepen langs allerlei sights in de Dong Khoi buurt. De buurt met o.a. een chique shopping-strip met allerlei dure winkels (hoezo communisme?) maar ook veel coloniale gebouwen, kortom veel geschiedenis en bezienswaardigheden.
Onderweg passeerden we een grote markt, niet veel anders dan die enorme markten we al zagen in Hanoi en Hue. Een groot open gebouw met 2 of 3 levels waar souvenirs, shirts, andere kleding, tassen en hebbedingen worden verkocht. Zo ook enorme North Face backpacks. Bob loopt nou heel stoer voor 20 euro met een 90liter North Face Backpack incl heup en rugzak die je eraan en eraf kan ritsen. Super!

In Saigon zagen we ook het bekende Caravelle Hotel en het Continental Hotel. Het was hier waar, tijdens de 'American War' veel buitenlandse journalisten verbleven. Ook het boek 'The Quiet American' van Graham Greene (waar wij allebei maar vaag van gehoord hebben?) speelt zich grotendeels hier af.

Via een groot standbeeld van HCM (ook wel Uncle Ho) liepen we via een mooi park richting het Reunification Palace. Hier werd op 30 april 1975 voor het eerst de Viet Cong vlag aan het balkon gehangen, hetgeen het einde van de Vietnamoorlog inluidde.

Tot slot liepen we naar het War Remnants Museum, vrijwel iedere toerist bezoekt dit museum, zo ook wij. Het was een bezoek om nooit te vergeten...

Zelden hebben we zulke gruwelijke foto's gezien uit de Vietnamoorlog. Dode baby's en kinderen met hun moeders, verminkte mensen en verbrande lijken. Ik ben wel wat gewend, maar trok dit bijna niet.
Ook Bob vond het heel heftig. Wel werd weer eens duidelijk hoe eenzijdig de informatie is die hier wordt verstrekt. Maar 1 kant wordt belicht, de Amerikanen zijn de beulen en de Viet Cong zijn de helden.

Onder vrijwel elke gruwelijke foto stond een hartverscheurend verhaal waarin nog maar eens werd benadrukt hoe harteloos de Amerikanen tekeer gingen tijdens deze oorlog, 'deze arme man was oud en ziek en kon niet meer lopen door angst en ouderdom, hij werd door de GI's zonder reden doodgeschoten'. Bah...
Ook de ruimtes met daarin beelden van gevolgen van Napalm. Buiten veel wonden direct afkomstig van 'Agent Orange', ook slachtoffers met misvormingen door de giffen waaraan hun ouders zijn blootgesteld en waardoor 'birthdefects' optraden. Nog altijd schijnen er kinderen geboren te worden die afwijkingen hebben die te wijten zijn aan de gifbombardementen uit de 'American War'.
Natuurlijk ook de foto van Kim Phuc, het meisje dat al rennend op fotograaf Nick Ut afkomt, net ernstig verbrand door een napalmaanval.
Voor iedereen die in dat verhaal, of in de Vietnam oorlog geinteresseerd is, is het boek 'The girl in the picture' aan te raden. Het verhaal achter Kim Phuc en haar leven voor en na de napalmaanval. Ben het nu aan het lezen, heel indrukwekkend.

We maakte weer een dealtje met een scooterman en die reed ons weer terug naar ons shabby hotel.

Nog maar net bekomen van alle bezienswaardigheden en de gruwelijke beelden uit het museum, namen we de volgende dag een tour naar Cu Chi. In dit dorp kun je de bekende tunnels bezoeken die in de Vietnam oorlog een grote rol hebben gespeeld.

Eerst kregen we een mooie propaganda film te zien. Ik heb geprobeerd te onthouden wat men allemaal precies zei, weer een heerlijk voorbeeld van de eenzijdige informatie die door de regering van Vietnam wordt verstrekt. Zaken als:
- The Crazy American devils
- The American killer heroes
- Americans kill innocent peasants and chickens, and rape our beautiful women.
- This schoolgirl killed 186 crazy devil Americans. (beelden van klein meisje met enorme gun...)
- Beelden van vrouwen met geweren die ten strijde trekken en vervolgens ook nog tijd maken om rijst te koken voor de broeders aan het front en om natuurlijk te oogsten op het veld. Men zei ook: Women with a plow in one hand and a gun in the other!
Tja... wat kan ik hier nog meer over zeggen?

Onze gids leidde ons heel rustig en relaxed door de toch best druk bezochte omgeving rondom de Cu Chi Tunnels. Hij liet ons bomkraters zien en een verscholen luik dat naar het tunnelcomplex leidde. We mochten er ook even in (om de foto te maken die elke toerist maakt die hier langs komt...) Te grote billen moest je niet hebben, want die Vietnamezen toentertijd waren ieniemienie. De tunnels waren doorgaans maar 40x80 cm. Kun je het je voorstellen??? En daar dan gewoon de grootste tijd leven en wonen en slapen. Het is ongeloveloos!
Ook liet onze gids allerlei vallen zien die men zette voor de vijand...getsie. Wel erg creatief..

Op het complex bevond zich ook een schietbaan waar Bob heel gelukkig van werd...Hier had hij het al sinds Laos over. Hij moest en zou gaan schieten. Hij kocht 10 kogels en koos voor de AK-47. Ik filmde het eerste schot en die blije kop die daarop volgde, priceless. Wat een geweld komt er uit zo'n ding! Een jongensdroom (denk ik?) kwam uit en met een lijf vol adrenaline kwam de echte finale van ons bezoek, zelf door de tunnels kruipen.
Ik vond het maar niets, zie ook het gros van de foto's van mijn hoofd vol angst en schrik... We liepen de kamer in waar je begon met je tocht door de tunnels. Niet wetend hoe lang je onder de grond bleef en hoe dat zou zijn vond ik het meer dan spannend... Toen het mijn beurt was trok ik het erg slecht, ik kroop weer terug, want dit ging ik niet doen. Veeeel te krap.
Uiteindelijk moest ik mijn moed van mezelf bij elkaar schrapen (dit gold overigens ook voor Bob, maar in mindere mate. Gelukkig maar want doordat hij rustig bleef, was ik dat ook, soort van..) Met de wetenschap dat het eerste stuk maar 20meter was en je er vervolgens weer uit kon, kropen we achter elkaar door de smalle warme vochtige tunnels (hetgeen ook weer gekke koppen op de foto van mij opleverde).

We aten tot slot nog Tapioca en dronken jungle tea, wat de soldaten toen ook veel aten en dronken... Heb wel eens lekkerder gegeten....maar ja het was ooooiirlog (Laura snapt dit).

Pfff sorry jongens het wordt weer een verhaal zie ik dus het volgende gedeelte probeer ik kort te houden (relatief gezien dan...)

De dag daaaarop, ja we zijn flink bezig geweest in Saigon en omgeving, boekten we wederom een tour, nu richting de Mekong Delta.
Per bus reden we naar My Tho waar we per boot een paar eilanden op de Mekong bezochten. We zagen grote fruittuinen, keken hoe men coconutcandy maakte, en dronken honingthee. Ineens kwam uit het niets een slang tevoorschijn waarmee je op de foto kon, want ja het blijft toch een typische toeristentoer en dan is er altijd wel iets geks along the way. Weer wat leuke kiekjes met mijn bange kop, Bob bleef wat rustiger met dat enorme ding op zijn nek. Zie foto's...
Daarna met een traditioneel bootje door een soort mangroven. Iedereen zo'n Vietnamees hoedje op, lekker toeristisch. Vrouwke liet wel goed en duidelijk weten dat ze het erg zwaar had al roeiend. Aan het eind werden we niet al te vriendelijk verzocht (door meerdere mensen) een goeie fooi te geven. We hadden alleen heel groot geld en wat kleingeld en dus boden we onze excuses aan en gaven we ons kleingeld. Dit kregen we nog net niet keihard terug in ons gezicht gesmeten. Achteraf bleek zelfs (omgerekend) 5 euro onvoldoende... dan mag je van mij ook door je boot zakken.

We overnachtte in een hotel in Can Tho en bezochten vanuit daar de floating market. Weer vroeg op en met een boot de Mekong op. Allemaal bootjes met fruit groeten en noodles. Aan een grote bamboostick die op de boot stond hing men hetgeen ze verkochten, voor iedereen duidelijk wat waar te halen was.

Na 2 dagen weer veel gezien te hebben reden we terug naar Saigon. Laatste avond hebben we maar een ander hotel gezocht, boven in het huis van een vent die 2 kamertjes verhuurden. Prima, maar volgende dag weer vroeg op om de bus te nemen naar Sihanoukville, Cambodia.

Ondertussen zit de eerste stranddag er weer op en gaan we weer even wat rustiger aan doen. Waarschijnlijk blijven we hier 6 nachten. Ja jongens, reizen is ook wel eens zwaar. (Wat hebben we het vervelend he?)

We hebben enorm veel fotoruimte gekocht en zien deze site als manier om de mooiste foto's veilig te stellen, vandaar dat er telkens zo'n hoop wordt opgezet. Hoop dat jullie er weer van genoten hebben!

Dikke kussen voor allemaal, en tot het volgende verhaal.

@ Roos: wat een heerlijke foto!

@ Mama: ik hou ook van jou, dank je wel voor je lieve mail. Ik mis je en voor je het weet ben ik weer terug en ben je me weer zat ;-) Dat we steeds slechte verbindingen hebben hier is vervelend, maar ik ben al heel blij om af en toe even je stem te horen (al is het alleen maar: Ruth? Ruth? Hoor je mij? Nondeju!). Jammer dat ik al die lekkernijen niet kan proeven dit weekend, maar ik zal veel aan jullie denken en volgende keer ben ik zeker present!!
Dikke kuss voor mijn lieve mama, ik hou van jou (nog een keer!)

@ Mikal: trots op jou en je rijbewijs, laat je maar lekker verwennen dit weekend!