Japan: Osaka, Kyoto, Tokyo

--> Voor de sfeer mag dit deuntje op de achtergrond worden afgespeeld. http://youtu.be/XUjAtYQkFm8

--It is Japan! The land of Gentle Manners and Fantastic Arts. We are going ashore.-- Sir Edwin Arnold

Allerliefste allemaal!

Konichuwa vanuit Osaka International Airport (KIX)!
Helaas is het voor ons nu sayonara en arigato, want we vertrekken over ongeveer 6 uur weer naar Kuala Lumpur. WEER allerlei ervaringen rijker, weer een stempel (sticker) rijker, weer even voelen hoe ‘winters weer’ voelt (wij zijn zo verwend met die warme temperaturen), weer aanpassen aan nieuwe mensen, nieuwe cultuur, ander soort eten etcetera.

Op 13 januari vertrokken we midden in de nacht met de warme jassen paraat vanuit het tropische KL naar winters Japan. De vlucht duurde ongeveer 6 uur en we hebben lekker nog wat uurtjes kunnen slapen. Voordat we landde konden we het verschil in landschap al duidelijk zien. Bergen en kale vlakten. Echt een heel ander land! Toen we waren geland merkten we de rest ook, de taal, al die vendingmachines (je kunt overal warme en koude dranken uit die apparaten halen) de kou, de andere geuren, het schrift en de nieuwe ‘maniertjes’ (hoe werkt de metro bijvoorbeeld?). We namen de JR (=Japanese railways) vanaf Kansai Airport naar Osaka, naar Hotel Toyo! Het was al avond eer dat we aankwamen, maar gelukkig vonden we ons hotel snel. Meteen allemaal heel Japans, schoenen uit en van die fijne slippertjes aan, lage ruimtes, iets kleinere bedjes, van die rieten matten op de grond in de gemeenschappelijke ruimte, veel op de grond zitten en dan de TV-shows. Ik weet niet of jullie bekend zijn met Japanse TV? Wat hebben we gelachen!
Aangezien we honger hadden zijn we even rond gaan kijken of we ergens iets konden vinden. Helaas spreken weinig mensen Engels en kwamen we allerlei donkere barretjes tegen waar men onbekende gerechten tegen een onbekende (voor ons) prijs serveerde.... Gelukkig was daar de “Family Mart”-supermarkt en daar hebben we wat noodles en lekkers gehaald.

In Osaka hebben we veel gezien. Het Osaka Castle, een kasteel in een park. Heel erg indrukwekkend en mooie omgeving met die typische Japanse tuinen. Shitjunotsji temple, een tempel waar honderden jongens in lendendoek rondrenden door de kou en met water werden belaagd (boeddhistisch ritueel volgens mij...). Het Dotombori District, een van de hipste buurten met veel winkeltjes, hippe mensen en veel neonreclame. We hadden maar 1 volle dag in Osaka, maar dat was ook eigenlijk gewoon genoeg.

De dag erna vertrokken we per JR naar Kyoto, dat is ongeveer 45 minuten met de trein. Ons Hostel lag daar midden in de Geisha wijk Gion. Er zijn nog maar 1000 Geisha’s (of Geiko’s) en Maiko’s (leerling geisha’s) over in heel Japan. We keken daar heel toepasselijk “Memoires of a Geisha” die zich ook in deze stad en zelfs ook in deze buurt afspeelt.
In Kyoto hebben we met name veel tempels bezocht, ook tempels die te zien zijn in de film. Hele mooie rustige gebouwen in mooie tuinen, je kunt je amper voorstellen hoe prachtig het hier is als in de lente de boel in bloei staat. En ook nu al in de winter was het er prachtig. Ook hebben we een bamboobos bezocht, echt een gekke bijna surrealistische sfeer om daar rond te lopen.
Ook een klein gedeelte van de, door Bob zo geliefde film, Lost in Translation speelt zich in Kyoto af. Grappig om dan op plekken te komen die je voorheen alleen kende uit de film.
In Kyoto hebben we een avondje zelf gekookt, heerlijke (beetje smakeloze) pasta carbonara. Weer eens wat anders en lekker goedkoop in het dure Japan! Voor de rest hebben we met name eten gehaald bij de supermarktjes. In Kyoto zelfs voor alle dagen ontbijt, spek met ei! Jummie! Zo konden we toch nog enigszins besparen, want budget eten zoeken is soms best moeilijk. Vooral als alles in het Japans geschreven staat en vrijwel niemand Engels spreekt.

Aangezien Gion in Kyoto een van de weinige traditionele Geishawijken is in Japan zijn we gaan Geishaspotten. (Men nemen een blokje kaas en een vangnet... )Nee, we waren best zenuwachtig! Er zijn allerlei regels hoe met Geisha om te gaan en ze willen natuurlijk niet achtervolgt worden door fotografen die “stiekem” een goede foto willen nemen! Net als wij... We hebben er een paar gezien en we hebben van gepaste afstand geprobeerd wat foto’s te nemen. Helaas zijn ze een beetje wazig maar voor ons is de herinnering daar en jullie kunnen de geisha wel van de donkere achtergrond onderscheiden denk ik. Heel gek om ze in het echt te zien, je denkt bijna dat ze een soort toeristische trekpleister zijn en er alleen daarom zo bij lopen. Maar het werk wordt hier nog altijd erg serieus genomen en echte Geisha’s poseren niet graag voor de foto, want die zijn druk om van de ene naar de andere gelegenheid te wandelen op die gekke slippertjes van ze. Prachtig om gezien te hebben en dat maakt onze Japan ervaring zeker een stuk rijker!

Met een nachtbus vertrokken we na 3 nachten Kyoto naar Tokyo. De hoofdstad van het gekke Japan. Dit zou het summum worden en dat werd het ook. Wat een gekke stad. Is er een volk hipper dan het Japanse? Al die gadgets (ik wilde alles wel kopen!), de mode (een vak apart), de winkels, de lichten, de drukte, de pachinko gokhallen (gekke grote luidruchtige ruimtes vol met pachinko machines waar mensen achter zitten met bakken vol zilveren balletjes. Die kun je uiteindelijk inwisselen voor prijzen...snap jij het nog?), de vendingmachines met drankjes maar nu ook voor soepen en noodles (buiten kaartje uit de automaat halen en binnen het gerecht ophalen!). Tokyo is fantastisch, het maakte onze trip naar Japan helemaal compleet.

We hebben met name allerlei verschillende buurten bezocht. Op Bob’s verjaardag (19 januari ) zijn we door de wijken Ikebukuro en Shibuya gelopen. In Ikebekuro bezochten we een van die speelhallen van 5 verdiepingen hoog met alle denkbare spelletjes. Bob heeft lekker staan schieten en zich goed vermaakt! Ook een warenhuis met allerlei gekke en leuke spulletjes, Tokyu Hands. Google het maar eens, want het is bijna niet te omschrijven. Van bedden, tot lampen, fotocamera’s, iPhone hoesjes, brillen met ingebouwde camera, goocheltrucs, dierenkleding...alles. Op de bovenste verdieping is Nekobukuro, een kattenhuis. Voor iedereen die een drukke baan heeft en daardoor geen huisdier kan aanschaffen. Hier kun je lekker komen kroelen met katten! Je kunt er gewoon gaan zitten en dan lekker een kat knuffelen! Gekke Japanners.
We hebben ook de beroemde diagonale zebrapaden bezocht in Shibuya. Je kunt bijna naar alle kanten oversteken. Binnen een paar seconden nadat de lichten op groen springen, is het onvoorstelbaar druk.

Verder bezochten we ook de Tsukiji fishmarket, helaas waren we aan de late kant dus de veiling en grote markt was voorbij. Gelukkig is er ook een outer market voor de consument (de grote Tsukiji market is met name voor restaurants). Allerlei giga verse vis en andere zeebewoners. En wat moet je daar zeker doen? Sushi eten! Je moet wel goed overwegen of je dat hier wel wilt, want sushi smaakt de rest van je leven niet meer als voorheen. Versere tonijn, zalm en coquille zal je niet meer proeven. Tenzij je het zelf vangt en eet, want alles op je bord zwom een paar uur daarvoor nog vrolijk rond. Ik heb een paar sushi’s besteld in een bekend restaurantje naast de vismarkt. Woorden schieten te kort, dus hier hou ik het bij. Ongelofelijk.

De laatste dag bezochten we de wijken Harajuku en Shinjuku. Harajuku is ook wel bekend van de Harajuku meisjes en hun gekke kledingstijl. De meest gekke creaties lopen daar rond, van gothic tot levende poppen en van Hello Kittymeisjes tot spookhuismedewerkers. We hebben er een paar gezien...zoiets kan ook alleen in Japan. In Shinjuku is ook alles groter dan groot, we liepen door het gekke “redlight-district”. We snapten er niets van, allerlei gekke clubs met foto’s van meisjes, of zijn het jongens? Op straat allerlei kereltjes met lange zwarte jassen en gekke kapsels. We konden het niet echt plaatsen... Brede straten met neonlichten die de visuele zintuigen prikkelen als nooit tevoren.

Als je zoveel ziet als wij, dan is het brein ook af en toe even op en moe en klaar. Daarbij was Bob even een paar dagen niet lekker (griepje) dus we hebben een dag heerlijk in bed gelegen. Ons hostel was ongeveer 15 minuten uit het centrum van Tokyo (per trein) en we zaten in een lekker rustig buurtje. Het vrouwke van ons hostel, Mieko, was een lieve schat en gaf ons bij aankomst een 2 persoonskamer (eigenlijk hadden we voor de slaapzaal gereserveerd) waar we onze 4 nachten tegen dezelfde prijs mochten doorbrengen. De dekens hier in Japan zijn geweldig. Ze zijn ongelofelijk dik en heerlijk om je helemaal in op te krullen. Het was dus helemaal geen straf om een dagje lekker niets te doen en jezelf te verzuipen in die metersdikke dekens. We keken een film en ‘s avonds heeft Bob een traditioneel Japans badhuis bezocht. Een onsen. Hij heeft daar 3 uur heerlijk relaxed doorgebracht, hij voelde zich als herboren toen hij ’s avonds laat terug kwam.

Op 22 januari namen we afscheid van Mieko, onze dekens, ons kleine koude kamertje en Tokyo. We hebben de hele dag nog lekker door de stad gelopen en zijn zelfs nog bovenin het Park Hyatt Hotel geweest, in de bar waar Bill Murray elke nacht met Scarlett Johanson Suntory Whiskey drinkt. Ultiem “Lost in Translation”-moment voor Bob, ik vond het ook heel speciaal. Daarbij was het uitzicht geweldig. Heel Tokyo, zo mooi verlicht.
We hebben heerlijk gegeten bij een gek Japans restaurant waar je via een soort iPad moest bestellen. Een biertje voor beide en wat lekkere snackjes. We komen er net achter dat die laatste 3 spiesjes kippenmaagjes waren. We vonden ze al zo gek smaken.....

Vanochtend met de bus aangekomen in Osaka en daar weer de trein terug naar Kansai International Airport (KIX) waar het avontuur begon 10 dagen geleden.
Het was geweldig om mee te maken. We hadden het niet gepland en ons budget was er niet op voorbereid, maar we zouden het allebei zo nog eens doen. (Ik alleen liever als het warmer is, want ik heb flink over de kou lopen zeuren...zeiknel ben ik soms hoor!)
Nu weer even budgeteeren in KL en eind deze maand naar Laos!
Ook wel fijn om even niets te gaan bezoeken en nergens heen te reizen, gewoon in een stad die je al wel kent en verstand op nul. Hersenen hebben, zo ervaren wij, ook rust nodig zo nu en dan.

Lieve allemaal, wij schrijven jullie weer vanuit Laos waar we Jan en Antonia weer zullen ontmoeten! Velen bedankt voor de lieve verjaardagswensen voor Bob (ook Inge, Ernst, de oma’s uit Rotterdam en Dordt en Marian bedankt voor jullie lieve grote cadeau’s, wat een verwennerij!)

@ Roos: hoe is het met mijn neef, hij wil er vast al bijna uit? Ik ben zo benieuwd en ik hoop dat hij het beertje leuk gaat vinden. Ik denk veel aan jou. Dikke kus voor jou, Hidde en de buik/neef.