Vang Vieng & Vientiane

"alles is weg" quote by gerda smit

lieve allemaal.

hier zijn we weer met een nieuwe aflevering van onze waanzinnig spannende soap. elke soap kent haar minder goede afleveringe nen frustraties, zo ook onze reis. daarover later meer.

vanuit kuala lumpur zijn we vol goede zin vertrokken naar een nieuw land, laos. wij wisten nog maar weinig van laos, maar hadden mooie verhalen gehoord. we hadden er zin in!!

we vlogen weer met air asia, dit keer niet air asia x (voor vluchten langer dan vier uur) en dat merkten we aan de beenruimte. met onze knieen in onze nek vlogen we in twee en een half uur naar watty airport, vientiane. wat een vlucht, de eerste veertig minuten hadden we heftige turbulentie. zoiets had ik nog niet meegemaakt, alsof we op een landweg vol diepe kuilen reden. bob sliep al meteen (we vertrokken weer midden in de nacht en hadden niet geslapen) maar ik vond het maar spannend. een vrouw naast ons leek het slecht te trekken, zwaar ademend hield ze de stoelleuning vast... normaal vind ik turbulentie wel leuk, maar dan natuurlijk wel met de wetenschap dat je niet zal neerstoren. tijdens deze vlucht was ik daar soms even niet zo zeker van. uiteindelijk vlogen we een zonnige en blauwe luchtruim binnen, de donkere dreigende lucht achter ons latend. bij aankomst zagen we al meteen aan het landschap hoe anders laos is. rode stoffige landwegen, rijstvelden en de machtige mekong river.

op het vliegveld kregen we na veel invulwerk en wachten ons visum en toen op naar vang vieng, ongeveer vier uur bussen, waar jan en antonia op ons wachtte.

in de bus naar vang vieng merkten we al snel hoe het met de laotiaanse wegen gesteld was. hobbel de bobbel over stoffige wegen door mooie landschappen en dorpjes. na vier uur kwamen we aan in vang vieng, hoe omschrijf je vang vieng....? hate it or love it...neem een waanzinnig landschap met rijstvelden en palmbomen, koeien en hier en daar een enorm modderig varken. prachtige rotsen/bergen die verspreid liggen en zomaar lijken te zijn neergezet "like the ragged back of a stegosaurus" zegt de lonely planet. denk dan aan de dronken toeristen uit salou of lloret die zich met buckets vol drank in de hand in een "tube" (binnenband van een traktor) de nam song rivier laten afdobberen. dobberen doen ze eigenlijk weinig, het is een groot zuipfestijn voor met name australiers en amerikanen.
niets voor ons, maar wel leuk om gezien te hebben, zo concludeerden wij bij aankomst.

kort daarna renden we in de armen van jan en antonia die ook heel blij waren ons weer te zien. zij hadden al accomodatie geregeld en dus zetten we onze tassen neer in een geweldig houten hutje aan de rand van een groot veld met uitzicht op prachtige bergen en weilanden. helemaal geweldig!
de dag erna hebben we ieder een scooter gehuurd en hobbelde we met zn vieren door het prachtige laotiaanse land richting een blue lagoon en grot. lekker gezwommen en van enorme hoogte uit een boom in de lagune gesprongen. heerlijk!

daarna hebben we ons er ook aan gewaagd, tubing. we huurden een tube en namen plaats in de tuktuk naar sodom en gomorra. een heerlijke mojito in de hand en daar gingen we. wat een feest en wat een feestende parade. gelukkig konden we er wel om lachen en hebben we het heel gezellig gehad. er was ook een grote glijbaan die je lanceerde (zie ook foto) en in de rivier gooide. bob's been is nu nog bont en blauw. jan filmde zichzelf toen hij de glijbaan afging met de onderwater camera en vanaf dit punt in wordt het verhaal niet meer leuker...

jan liet de camera per ongeluk los en aangezien deze niet drijft zonk hij meteen naar de bodem van de nam song river. met maar twintig cm zicht was zoeken geen pretje en de camera is niet meer terug gevonden. al onze leuke fotos al tubend de rivier af. volgens mij hadden ze de andere prachtige onderwaterfotos uit thailand al op hun laptop gezet.daarbij was het een waardevol cameraatje, dus flinke bummer alom.

ontzettend balend gingen we toen maar terug naar onze hutjes. even opfrissen en balen, maar toen met redelijke zin even iets gaan eten en drinken. ik was nog best moe, dus wilde rond elf uur toch lekker in bedje gaan liggen. bob liep mee en dat was maar goed ook.
toen we aankwamen zag ik onze lonely planets die onder het raam lagen op de grond liggen. daarna zag ik ook mij toilettas die aan het raam hing op de grond liggen... en toen realiseerden we ons dat het niet goed zat en dat het geen toeval was dat die spullen op de grond lagen.

de eerste vijf spullen die ik opnoemde (waar is de laptop, laptoptas, externe harde schijf, paspoorten e.d.) waren weg. alles was weg, alleen onze toilettassen, backpacks en mijn rugzak lagen nog in de kamer. voor de rest waren alle waardevolle en belangrijke spullen weg. geen paspoorten geen bankpassen, weg alle fotos van vier maanden reizen, weg externe harde schijf en laptop. bobs rugzak met daarin meer persoonlijk waardevolle items dan echt waardevolle items was ook verdwenen.
ik kan me niet meer herinneren hoe we precies reageerden, maar zelden zijn we beiden zo in paniek geweest. bob is jan en antonia gaan halen, terwijl ik misselijk van de paniek achter bleef. jan is in de weilanden achter ons hutje gaan zoeken naar spullen die men eventueel weggegooid zou hebben. antonia heeft epilepsie en kreeg van alle stress twee aanvallen en zal met een gekneusde pols mij te kalmeren. bob was de bankpassen aan het blokkeren, het was een grote chaos.

wij hebben vreselijk veel geluk gehad, want in het veld achter ons hutje achter een struik vond jan de rugzak van bob met daaromheen onze paspoorten en bankpassen (gelukkig ook alle persoonlijke spulletjes). tegen die tijd wilden we eigenlijk allebei gewoon naar huis.

we hebben die nacht en een paar daarop volgend verschrikkelijk geslapen en in de dagen daarop alles proberen te regelen. zonder bereik met mobiel en met een aanfluiting van een politiekorps was dat soms erg frustrerend. uiteindelijk hebben we maar drie gestolen items mogen opgeven, want wie heeft ook zoveel spullen? dat is toch van de zotte? aldus de tourism police.

ondertussen zijn we alweer een week verder. we zijn de dag na de diefstal naar een ander hutje verhuisd, maar daar voelde ik me ook niet fijn. vijf januari zijn we van vang vieng naar vientiane gereisd. heel wat lichter, dat dan weer wel.

ik lig nu al twee dagen op bed met buikkramp, leuker moet het niet worden. ach dan kan ik wel een nieuw verhaal typen op mijn gsm (excuses, hoofdletters en cijfers lijken niet te werken, maar daar lezen jullie hopelijk overheen). bob is nu lekker aan het zwemmen in een of ander vientiane swimming pool. ik kijk lekker hbo en fox movies vanuit bedje met de toilet dichtbij (heeeeerlijk).

we proberen nu te genieten van alle nieuwe dingen, hoewel dat wel moeilijk is soms. er zijn ergere dingen, dat realiseren wij ons heel goed. toch, het is een flinke deuk in de reispret.

sorry voor dit deprimerende verhaal, maar dat is ook het leven. ups and downs. gelukkig zijn we allebei gezond (op wat darmklachten na) en gelukkig met elkaar. het zijn vrijwel allemaal vervangbare spullen en we hebben onze paspoorten nog. alle mooie foto's die we op deze site gezet hebben moeten we maar ontzettend koesteren. wel kwamen we erachter dat mijn mama nog een usb stick heeft met alle foto's van india! dat doet ons dan wel weer goed.

hopelijk en zeer waarschijnlijk schrijven we binnenkort weer een heerlijk verhaal waar jullie lekker bij kunnen wegdromen. eind deze maand vliegen we naar hanoi en daarvoor hangen en roetsjen we nog aan ziplines over te toppen van de jungle met de gibbon experience. genoeg om naar uit te kijken!

we lezen ook berichten van alle sneeuw in nederland, waauw! hopelijk kijken jullie allemaal uit buiten, ik zag op facebook al wat blauwe gezichten voorbij komen.

lieve allemaal, dikke kussen en geen zorgen.
tot het volgende verslag!

@ roos; wordfeuden we zo weer verder? mijn neef is al een dag te laat, kan hij nog even wachten? dan kan ik je weer proberen te verslaan.

@ mama; sorry voor mijn soms depressieve telefoontjes. ik hou van jou en dank voor al je hulp. dikke zoenen

@ inge en ernst; ook jullie bedankt voor de hulp en de skypegesprekken. ookal zagen we er niet uit het helpt ontzettend om even met iemand te praten :-) (ook voor eef en fens en jullie constructie zodat we die nacht met inge konden bellen)

@ papa; dank je wel voor je snelle reactie en je hulp. heb je mijn mailtje gehad? we hebben nog contact!

@ frank en ingrid; jeetjemina, hebben jullie onze mail gehad?